из В. Броневского

Торжище 

Плачь, моя муза-красавица,

утешительница печальных!

Сердце мое  разрывается

в странах чужих  и дальних. 

Шторм качает моё  жилище

вздохом яростным, сердца грохотом,

разум шепчет: «Держись, дружище!»,

ну, а сердце: «А что, а что потом?» 

Словно рабыня нагая,

На рынке мы все безусловно.

Истории бич  стегает,

в устах замирает слово. 

«Сколько?» – цедят воротилы,

история-сводня – проворна, 

а все же мы –  Фермопилы,

рев пушек и  рокот моторный!  

Мы, Винкельриды  Европы,

первыми призваны к бою,

мы острия вражьих копий

остановили собою. 

Воют вокруг гиены,

торг исторгает  рёв, и          

никто не узнает цены

наших имен и  крови. 

Наденут на нас  вериги -

что те владыки, что эти,

а мы всё взыскуем Книги, 

что учит жизни  и смерти, 

и замки, и рыцари в латах

из Свитязи встанут к свету,

и Колокол грянет набатом,

на всю планету, 

И землю промерят шагами

полки, из мёртвых  восставши… 

Солдаты отчизны! Пребудет с вами

одна поэзия наша.

Оригинал:
( Targowisko Płacz, moja muzo piękna, pocieszycielko strapionych! Oto mi serce pęka w dalekich i obcych stronach. Mój pokój jak namiot się wzdyma gniewnym oddechem, serca łoskotem, a rozum każe: wytrzymać, a serce pyta: co potem? Jak niewolnica naga, oto jesteśmy na targu, bicz historii nas smaga, słowo zamiera na wargach. Możni pytają: „Ile?”, stręczy historia-rajfurka, a przecież my – Termopile, huk dział i motorów furkot! A przecież to myśmy pierwsi, Winkelriedy pośród narodów, we własne zebrali piersi ostrza wrażego pochodu. Wyją wkoło nas hieny, wzmaga się gwar targowiska, ale nikt nie odgadnie ceny naszej krwi i naszego nazwiska. Runą jedne potęgi, inne przytłoczą nam piersi, a my sięgniemy po Księgi, które uczą życia i śmierci, i z Switezi wyłonią się toni zatopieni rycerze i grody, i Dzwon zadzwoni, aby słyszały narody, i przyjdą, i ziemię odmierzą zmartwychpowstałe wojska... Nie opuści cię, polski żołnierzu, tylko poezja polska. )